Hermès: najbogatsza rodzina Europy. Od siodeł do luksusowych torebek i apaszek

Liczący 186 lat historii Hermès, producent słynnych i pożądanych torebek „Birkin” i „Kelly” oraz innych luksusowych produktów, to jedna z niewielu marek luksusowych, którym udało się utrzymać niezależność na agresywnym rynku dóbr z najwyższej półki. Francuski dom mody wciąż nie należy do żadnego większego konglomeratu, a potomkowie założyciela unzawani są za najbogatszą rodzinę Europy – i jedną z najbogatszych na świecie. 

Hermès: najbogatsza rodzina Europy

Na bardzo konkurencyjnym rynku dóbr luksusowych przejęcia większości udziałów, a także kupna całych marek są na porządku dziennym. Obecnie mało która marka należy do potomków jej twórcy (lub twórców) lub w najlepszym wypadku stanowi samodzielną, niezależną firmę, nie należącą do żadnego potężnego koncernu.

Francuski Hermès jest właśnie jednym z takich przedsiębiorstw. Nie kontroluje go żaden nadrzędny podmiot, w odróżnieniu od takich francuskich marek jak Louis Vuitton, Dior, Givenchy czy Saint Laurent – by wymienić tylko kilka z nich.

Czytaj więcej

Ludzie

Dziedzic imperium modowego chce adoptować ogrodnika. Przekaże mu swój majątek

Potomek założyciela marki Hermès nie ma żony ani dzieci. Część swojej miliardowej fortuny chce zapisać swojemu ogrodnikowi, którego zamierza adoptować.

W ciągu ostatniej dekady wartość imperium Hermèsa wzrosła kilkukrotnie i obecnie wycenia się ją na około 200 miliardów euro. To czyni spadkobierców założyciela firmy, Thierry'ego Hermèsa, najbogatszą rodziną w Europie i jedną z najbogatszych na świecie.

W rękach członków rodzin Puech, Guerrand i Dumas – potomków Therry’ego Hermèsa – znajduje się większość akcji firmy i to oni podejmują wszystkie kluczowe decyzje biznesowe. Spójność i stabilność przedsiębiorstwa zabezpiecza rodzinny holding.

Silnie zakorzeniona potrzeba utrzymania niezależności i podążania własną ścieżką, a także sprawne kierowanie biznesem z pewnością stanowią podwaliny sukcesu Hermèsa jako spójnej, dobrze prosperującej rodzinnej firmy. O samodzielności imperium z pewnością zadecydowała również umiejętność powiedzenia „nie” nawet wtedy, kiedy oferta wygląda na bardzo kuszącą.

Rodzina Hermès, „cichy luksus” i umiejętność mówienia „nie”

Bodaj najbardziej agresywnym graczem na rynku wyrobów luksusowych jest Bernard Arnault – twórca koncernu LVMH, najbogatszy Europejczyk, a w rankingu „Forbesa” – drugi najbogatszy człowiek na świecie. Nie przypadkiem przylgnął do niego przydomek „wilka w kaszmirze”.

Czytaj więcej

Biznes

Najbogatszy Europejczyk znów na zakupach. Skupuje luksusowe nieruchomości

Bernard Arnault, jeden z najbogatszych ludzi na świecie, przedsiębiorca kontrolujący koncern LVMH, giganta rynku dóbr luksusowych, kupił kolejną prestiżową nieruchomość w Paryżu. Jego nowy nabytek to zabytkowa kamienica na Polach Elizejskich.

Arnault słynie z bezwzględnego eliminowania konkurentów, głównie poprzez przejęcia kolejnychfirm i nieruchomości. Ma zresztą ku temu wszelkie środki – jego fortunę szacuje się na prawie 200 miliardów dolarów.

Widząc dynamicznie rosnącą potęgę Hermèsa, w 2010 roku Arnault zapragnął przejąć markę i dołączyć ją do powiększającego się portfolio LVMH. Złożył więc rodzinie właścicieli propozycję wykupienia części akcji firmy i zaoferował „pomoc” w zarządzaniu biznesem. Rodzina spadkobierców Thierry'ego Hermèsa odrzuciła jego ofertę i skoncentrowała się na wzmocnieniu rodzinnej firmy, by w przyszłości nie dopuścić do podobnego przejęcia.

Kolejne już pokolenie potomków Thierry’ego Hermèsa konsekwentnie realizuje strategię utrzymania wizerunku marki jako indywidualnego podmiotu. Doskonale wiedzą oni bowiem, że jeżeli Hermès stanie się jedną z wielu marek w portfolio jakiegoś branżowego giganta, natychmiast odbije się to negatywnie na jej prestiżu, który kolejne pokolenia właścicieli budowali przez prawie 200 lat.

Praktyka pokazuje, że taka filozofia się sprawdza, w dodatku bez uciekania się do logomanii i kampanii reklamowych z udziałem celebrytów. „Bloomberg” zauważa, że Hermès to obecnie najbardziej dynamicznie rozwijający się gracz w branży wyrobów luksusowych. W ciągu ostatniego roku wartość marki na rynku wzrosła aż o 35 procent. Przy około pięcioprocentowym wzroście koncernu LVMH i spadku Keringa o 15 procent wynik Hermèsa robi tym większe wrażenie.

Firmę założył Therry Hermès w 1837 roku. Pierwotnie firma produkowała uprzęże zaopatrując najbardziej wymagających i zamożnych klientów w Europie. Syn Thierry'ego, Charles-Émile, przejął firmę od ojca w 1880 roku i przeniósł ją przeniósł siedzibę zakładu na ulicę 24 rue du Faubourg Saint-Honoré w Paryżu. Pod tym adresem znajduje się obecnie flagowy sklep marki. Pod koniec XIX wieku Hermès wciąż produkował akcesoria dla zamożnych jeźdźców. Zmiana przyszła dopiero w pierwszych dekadach XX wieku, gdy w ofercie pojawiły się ubrania i galanteria skórzana, w tym torby i torebki.

W latach 30. pojawiły się produkty, z których Hermès słynie do dzisiaj: torebki skórzane znane dzisiaj jako „Kelly” (na cześć księżnej Grace Kelly), a także apaszki. Francuska marka, zarządzana przez trzecie a potem czwarte pokolenie potomków Thierry'ego Hermèsa, przeżywała okres rozkwitu.  

Kryzys przyszedł w latach 70., gdy Hermès zaczął tracić pozycję na rynku wypracowaną przez kolejne pokolenia potomków założyciela. Zmiana nadeszła wraz z przejęciem sterów w firmie pod koniec lat 70. przez Jeana-Louisa Dumasa, przedstawiciela piątego pokolenia Hermèsów. Firma skupiła się na ubraniach i akcesoriach z jedwabiu i skóry, a także na wprowadzeniu nowoczesnych metod produkcji. Dzięki temu udało się uratować podupadającą firmę. Hermès wszedł na giełdę w Paryżu, ale rodzina nadal zachowała pełną kontrolę nad firmą. 

O kryzysie nie było już odtąd mowy. Firma świetnie się rozwijała, pozostając cały czas pod kontrolą rodziny, mimo prób – jak w wykonaniu Bernarda Arnaulta – przejęcia Hermèsa. Pomogła sytuacja gospodarcza na świecie i rosnące zapotrzebowanie na dobra luksusowe – najpierw w Japonii, potem w Hongkongu i Tajwanie, wreszcie – w Korei i Chinach. Szefostwo Hermèsa w pełni postawiło na luksus – ich marka miała być mniej dostępna (redukowano liczbę butików na świecie), ekskluzywna i pożądana.