Nie tylko na fotografii

– U nas wszystkie decyzje biznesowe muszą być podejmowane rozważnie. Żadnych rewolucji tylko ewolucja. W takiej firmie jak nasza nie ma miejsca na skoki na głęboką wodę, ryzykowne posunięcia.  – zaczyna opowieść Krzysztof Gaszewski, który razem z żoną, Moniką prowadzi specjalistyczne gospodarstwo ogrodnicze w Milanówku, założone przez jego pradziadka w 1928 r..

Foto: sukces.rp.pl

Kwiatki i rozmowy

Nieustannie krążą między rzędami namiotów wypełnionych po brzegi barwnymi dywanami kwiatów, które później zdobić będą klomby zespołu pałacowego w Nieborowie oraz balkony i ogrody miłośników kwiatów. Po zioła, bratki, niezapominajki, pelargonie, begonie, lawendy czy chryzantemy przyjeżdżają na Zachodnią klienci z całego kraju. – Nasi odbiorcy to mieszkańcy bliższej i dalszej okolicy. A także ich rodziny z Krakowa, Wrocławia, Rzeszowa czy z północy Polski. Kupili u nas materiał raz, drugi, trzeci, spodobał im się więc wracają – tłumaczy Monika Gaszewska.

Z wykształcenia dziennikarz, z zamiłowania ogrodnik, od niemal dwudziestu lat sadzi, podlewa, pieli i przycina rośliny, jednocześnie doradzając klientom, jak je pielęgnować. – Do nas nie przychodzi się jak do sklepu, tylko jak do znajomych. Więc często kończy się to tak, że stoimy z klientem przy furtce i rozmawiamy, a podlewanie czeka. Ale dzięki temu mamy przyjemną przerwę w pracy – śmieje się.

Na dobre i na złe

-Największy sukces? Moment, kiedy przychodzi klient, pochwalić się, że wygrał konkurs dzielnicowy na balkon  czy podziękować, za ładne kwiaty. Oczywiście, to w dużej mierze ich zasługa, bo potrafili odpowiednio je pielęgnować, ale materiał wyjściowy też był ok – mówi Krzysztof Gaszewski.

Rośliny trafiają do jego gospodarstwa z całego świata: Afryki, Ameryki Południowej, Europy. Jeśli zdarzy się, że dostawy się nakładają, tysiące sadzonek muszą przesadzić maksymalnie w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Rąk do pracy niemal zawsze brakuje. – Najtrudniej było wtedy, kiedy na dziesięć miesięcy wyłączyłam się z pracy po narodzinach Antoniego. Daliśmy radę, bo w gospodarstwie oprócz Krzysia pracowali jeszcze jego rodzice, ale było ciężko – wspomina Monika.

Jeszcze większym wyzwaniem była nagła śmierć teścia. – Z dnia na dzień okazało się, że nasze dalekosiężne plany wzięły w łeb, a my musimy opanować materiał, który mamy już w namiotach i nie wiadomo jak sobie poradzimy – wspomina Krzysztof Gaszewski.

Takie chwile najlepiej pokazują wszystkie blaski i cienie rodzinnego biznesu

12 Ogólnopolski Zjazd Firm Rodzinnych U-rodziny

Foto: sukces.rp.pl

Tradycja zobowiązuje

Za rodzinną uważa się 36 procent polskich firm. To, czym mogą konkurować w Polsce i za granicą jest nie tylko “know-how” i jakość. Dziś konsumenci coraz częściej skupiają się na wartościach stojących za nabywanymi przez nich produktami czy usługami. I tu właśnie  swoją unikalną przewagę pokazują firmy rodzinne. Łącząc dbałość o pracowników, rozwijanie lokalnych społeczności i troskę o środowisko naturalne, idealnie wpisują się w te potrzeby.

– wyjaśnia Marta Sobolewska.

Razem z siostrą, Karoliną, są drugą generacją właścicieli warszawskiej pracowni jubilerskiej “Złoto Orla”, założonej przez Macieja Sobolewskiego jeszcze w latach 80-dziesiątych ubiegłego wieku. Dziś z ich usług korzystają kolejne już pokolenia klientów. Nierzadko zdarza się, że po pierścionek zaręczynowy do salonu jubilerskiego przychodzi syn pary, która lata temu wspólnie wybierała własne obrączki, dopiero co polerowane z okazji kolejnej rocznicy, właśnie w Pracowni przy ul. Orlej.

Foto: sukces.rp.pl

– Cieszymy się z pokładanego w nas zaufania. Jesteśmy dumne, że możemy kontynuować dzieło naszych rodziców. – tłumaczy. Jak dodaje ta ciągłość, nie oznacza jedynie kopiowania strategii poprzednich właścicieli. – Zmieniamy się nieustannie, otworzyliśmy kolejny salon, tak by zadowolić naszych klientów nie tracąc jednocześnie tego, co wyróżnia nasza markę. Jesteśmy przekonane, że  w przyszłości nasze dzieci też będą chciały zrealizować swoją wizję naszej firmy Złoto-Orla.

Praca na okrągło

Jak twierdzi firmy rodzinne mają swoje “plusy i minusy”. Wśród tych pierwszych wymienia elastyczność działania, szybki przepływ informacji. Po stronie minusów zaś nieodłączne emocje, które wiążą się z odpowiedzialnością za rodzinny interes i zatrudnionych w nim ludzi i wyzwanie jakim jest rozdzielenie pracy od życia rodzinnego.

– Dojrzałyśmy do tego, by starać się nie łączyć tych dwóch światów. Nie powiem, że zawsze się nam udaje, tak w osiemdziesięciu procentach. Ale nasze spotkania rodzinne przestały już wyglądać jak spotkania rady nadzorczej. Potrafimy też wspólnie wyjeżdżać na wakacje i, z wyjątkiem sytuacji awaryjnych, nie poruszać tematu firmy – przyznaje.

Foto: sukces.rp.pl

Przepis na sukces

– Możesz zostać lekarzem, artystą, inżynierem – kim chcesz, bylebyś potrafił przeczytać sprawozdanie finansowe, wiedział, co to znaczy być członkiem zarządu czy rady nadzorczej. Słowem – właścicielem firmy, która jest jednym z głównych graczy na niszowym rynku – tłumaczył zasady mądrego zarządzania rozwojem firmy rodzinnej Jacek Ptaszek, członek zarządu JMP Flower, największego i najnowocześniejszego w Polsce producenta kwiatów ciętych. Jak twierdzi to od spójnej wizji i zrozumienia kto za co odpowiada w przedsiębiorstwie oraz jakie decyzje musi podejmować, zależy trwałość i sukces biznesu. Dlatego oparte na  międzypokoleniowej współpracy firmy muszą kłaść nacisk na edukację i wspieranie  komunikacji pomiędzy członkami rodziny.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Foto: sukces.rp.pl

– Są przykłady rodziny, które robią to znakomicie. Kiedy byłem na szkoleniu dla firm rodzinnych we Francji, poznałem trzecie pokolenie firmy z Bahrajnu, osiemnaście osób. Wszyscy mówili płynnie po angielsku. Wszyscy byli wykształceni na zachodnich uczelniach. Mimo, że byli różnych profesji od artystów przez weterynarzy, budowlańców po finansistów, to wszyscy mieli w sobie głęboko rozwiniętą przedsiębiorczość i wspólny “drive” biznesowy. –  opowiadał  na ostatnim  Zjeździe Stowarzyszenia Inicjatywa Firm Rodzinnych (IFR).