Joanna i Gaja: Zielona szkoła przez cały rok

To gdzie jesteście teraz?

Joanna: Święta spędziłyśmy z cudowną rodziną syryjskich uchodźców w Dubaju, a od niedawna jesteśmy na Sri Lance. Właśnie wyjechałyśmy od… eks-komandosów powietrznych lankijskiej armii, z których najstarsi walczyli w niedawnej w wojnie domowej. Napisałyśmy do nich przez portal CouchSurfing, za którego sprawą można skorzystać z gościny miejscowych i dzięki temu lepiej poznać odwiedzane kraje. Goszczącym nas ludziom zawdzięczamy całą magię naszej podróży i naszego życia! Komandosi jakieś 30 kilometrów od Kandy, czyli takiego tutejszego Krakowa, prowadzą obozowisko, oferując gościom najróżniejsze aktywności. Miałyśmy zostać tam dzień, a siedziałyśmy cztery. Co tam Gaja z nimi nie robiła!

Gaja: Nauczyli mnie, jak robić węzły!

sukces.rp.pl

Joanna: A to się Gai bardzo przyda, bo bardzo chce być harcerką. Jest po lekturze dwóch książek z serii „Czarnych stóp” oraz połowy „Panów Samochodzików” i marzą jej się takie przygody. Więc teraz na własną rękę Gaja doskonali wszelkie umiejętności, które potem mogą się jej w harcerstwie przydać.

Dużo czytacie w podróży?

Joanna: Gaja uwielbia audiobooki, mamy dostęp do biblioteki cyfrowej Legimi. Świetnie sprawdzają się w podróży – na przykład podczas dłuższych przejazdów lub lotów. Dzięki książkom Gaja pięknie mówi po polsku. Hejterzy wieszczyli, że nigdy się nie nauczy, bo do czwartego roku życia mówiła wyłącznie po hiszpańsku, choć mnie oczywiście rozumiała. Teraz jej polski nie różni się niczym od języka dzieci mieszkających w kraju.

Gaja, żeby nie przeszkadzać w rozmowie, pisze Joannie na karteczce: „Mogę iść poczytać Pana Samochodzika?”. W ten sposób grzecznie wyłącza się z rozmowy.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

sukces.rp.pl

Jak wygląda edukacja Gai w podróży?

Joanna: Uczymy się z Gają praktycznie od zawsze, ale naukę zintensyfikowałyśmy, kiedy miała 5 lat. Robiłyśmy wtedy zerówkowe materiały, a gdy miała 6 lat, przerobiłyśmy pierwszą klasę. Żeby zacząć oficjalną edukację domową, musiałabym wrócić do Polski – by dopełnić wszelkich formalności trzeba się spotkać osobiście z psychologiem oraz dyrektorem szkoły, który na takie nauczanie musi wyrazić zgodę. Na wyjazd do kraju nie miałyśmy jednak ani czasu, ani pieniędzy. Wtedy z nieba spadł mi znajomy. „Aśka, znalazłem coś dla ciebie” – napisał i podesłał link do strony Ośrodka Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą, w ramach którego trwa projekt „Otwarta Szkoła – System Wsparcia Uczniów Migrujących”, czyli takich, którzy bądź przebywają za granicą, ale z uzasadnionych powodów nie mogą uczęszczać do tamtejszej szkoły, bądź takich, którzy uczą się w lokalnej szkole, ale chcieliby rozszerzyć swoją edukację o język polski i szeroko rozumianą wiedzę o Polsce.

sukces.rp.pl

Na czym polega nauka w takiej szkole?

Joanna: Spotykamy się na zajęcia w klasie online – w zależności od przedmiotu – co kilka albo kilkanaście dni.

W jakich językach mówicie?

Joanna: Mówię po angielsku i hiszpańsku, dogadam się spokojnie po rosyjsku. Poza tym umiem się porozumieć w kilku innych językach – tak, żeby kupić coś na targu czy dojechać tam, gdzie chcę. To prawda, co mówią poligloci – każdy kolejny język obcy przychodzi łatwiej niż poprzedni. Gaja mówi po angielsku i hiszpańsku, chociaż ten pierwszy wypiera już ten drugi, bo częściej jest teraz w użyciu.

Jak idzie Gai nauka języków?

Joanna: W jej przypadku to zupełnie inna nauka języka niż kiedyś w moim – ja uczyłam się angielskiego, bo musiałam. Jako dziecko nie rozumiałam, po co się w ogóle uczę – w Polsce angielski nie był mi do niczego potrzebny. Dla Gai angielski to jest narzędzie, jak widelec, młotek czy scyzoryk. Dzięki niemu może osiągnąć jakiś cel – dogadać się z innym dzieckiem albo zrozumieć, o czym rozmawia mama. Nasza podróż sprawia, że Gaja nie traktuje języka jako kolejnego przedmiotu do wykucia. Nie uczy się, bo tak każe pani nauczycielka, tylko dlatego, że ta umiejętność ułatwia jej życie.

sukces.rp.pl

Czego – oprócz języków – nauczyła was podróż?

Joanna: Przede wszystkim tego, żeby nie martwić się tym, na co nie mamy wpływu. Przed wyjazdem z Polski lubiłam mieć wszystko zaplanowane na wszelkie okoliczności. Robiłam pięć różnych scenariuszy na różne wypadki i bardzo się wszystkim martwiłam. Droga nauczyła mnie, że życie nie przejmuje się moimi algorytmami, tylko robi swoje. Teraz rozwiązuję problemy, dopiero gdy się pojawią. Nie denerwuję się na zapas – jeśli coś się nie powiedzie, to będziemy się martwić, jak się nie powiedzie. Po co się martwić problemem, który jeszcze nie zaistniał?

sukces.rp.pl

Zauważyłam, że Gaja podchodzi do tego podobnie.

I co się okazało? Pociąg nam nie odjechał i trafiliśmy, gdzie planowaliśmy. I po co było się martwić?

Na początku podróży było inaczej? Dużo się przejmowałaś?

Joanna: Jeszcze przed wyjazdem z Polski miałam taki sen, powtarzający się koszmar. Idę bezdrożami z Gają w nosidle na plecach, podjeżdża van, wyskakują z niego mężczyźni, wyrywają mi Gaję, wsadzają ją do samochodu, mnie rzucają na ziemię i odjeżdżają. Biegnę za nimi i krzyczę, aż upadam, podnoszę się, płaczę, krzyczę. Na dwa tygodnie przed wyjazdem śniło mi się to każdej nocy. Budziłam się zalana potem i pytałam się siebie, czy ten wyjazd to aby na pewno dobry pomysł. Ale czułam, że nie chcę się wycofać, bo wtedy przegram wszystko, przegram siebie, przegram życie. „Asia, ten sen to fantazja, manifestacja twoich lęków, a nie faktyczny obraz rzeczywistości” – tłumaczyłam sobie. Po urodzeniu Gai i po tym, jak opuścił nas jej tata, ta podróż to była moja ostatnia nadzieja, żeby zobaczyć świat i odzyskać siebie. Brałam pod uwagę, że się nie uda i że szybko wrócę, ale nie mogłabym sobie spojrzeć w oczy, gdybym nie spróbowała.

sukces.rp.pl

Ale się udało. Podróżujecie już prawie od sześciu lat.