Gwiazdy z innej galaktyki: co się stało z supermodelkami?

„Mamy z Christy (Turlington) takie powiedzenie… nie budzimy się za mniej niż 10 tysięcy dolarów dziennie” – to słynne słowa wypowiedziane przez Lindę Evangelistę, jedną z gwiazd modellingu lat 90.

Ten kontrowersyjny i trochę bezmyślnie rzucony żart, był wielokrotnie cytowany. Przeszedł do historii i używano go do opisu fenomenu świata supermodelek lat 90. Czy rzeczywiście było tak, jak opisywała to Linda Evangelista? Owszem, a może nawet lepiej. 

Minispódniczki i rzęsy do nieba

By dokładnie zrozumieć, co wydarzyło się w latach 90., trzeba przenieść się do czasów „swingującego Londynu” lat 60., kiedy świat kultury przejęli młodzi ludzie.

O tej epoce opowiada świetny film dokumentalny „My Generation„. Wtedy dokonała się rewolucja w staroświeckiej, zarezerwowanej dla elit i arystokracji kulturze.

Przewrót tyczył się wszystkiego – kina, muzyki, ale i mody, w której do głosu doszły młode kobiety, takie jak Mary Quant czy Barbara Hulanicki.

Szybko okazało się, że nowa wizja mody, którą rządzą młodzi i nieokiełznani, zmieni podejście do modelek i do ich pracy. Wcześniej były one jedynie bezimiennymi pięknościami, ale powoli stawały się współtwórczyniami świata mody.

Najbardziej wyrazistą osobowością w tej dziedzinie była angielska modelka Twiggy, która w kilkanaście miesięcy zyskała międzynarodową popularność.

Jak podkreśla aktor Michael Caine w filmie „My Generation”, Twiggy była pierwszą modelką, „która mówiła”, używała jednak „cockneya”, co wskazywało jednoznacznie, że pochodziła z robotniczej rodziny.

Angielka chętnie udzielała wywiadów (jeden z nich przeprowadził z nią Woody Allen), a gdy w 1967 roku wylądowała po drugiej stronie Atlantyku, w Nowym Jorku, witały ją tłumy, niczym gwiazdę.

Na polu kukurydzy i na lotnisku 

Rewolucja lata 60. sprawiła, że nowych twarzy zaczęto szukać w najrozmaitszych środowiskach. Właściciele agencji modelek zdawali sobie sprawę, że odpowiednia osoba może okazać się kopalnią złota. Szczególnie, gdyby przypadła do gustu czołowym projektantom. Nikt jednak nie przypuszczał, co może wydarzyć się w przyszłości. 

Nikt nie spodziewał się, że kilka dekad później grupa przypadkowo odkrytych nastolatek zyska tak znaczący wpływ na branżę. Cindy Crawford została dostrzeżona na farmie podczas zbiorów kukurydzy. Naomi Campbell ktoś wypatrzył, gdy spacerowała ze znajomymi niedaleko londyńskiego Covent Garden.

Kate Moss „odkryto” na lotnisku, a Christy Turlington – podczas z zajęć z jazdy konnej. Żadna z nich nie aspirowała do bycia modelką, to branża się o nie upomniała.

Wspaniała uroda, oryginalność, charyzma i naturalność czarowały fotografów. Wśród nich był człowiek, bez którego fenomen supermodelek lat 90. nigdy by się nie narodził – Peter Lindbergh. To on jest ojcem sukcesu . 

Okładka, która zmieniła wszystko

Wszystko zapewne potoczyłoby się inaczej, gdyby nie pewna sesja zdjęciowa, która w historii mody rozpoczęła lata 90. Wyznaczyła przy okazji to, jak bardzo ta dekada miała się różnić od poprzednich.

Na zdjęciu Petera Lindbergha, które trafiło na okładkę brytyjskigo „Vogue’a”, pięć modelek (Naomi Campbell, Linda Evangelista, Tatjana Patitz, Christy Turlington i Cindy Crawford) w dżinsach i prostych topach pozuje na ulicach Nowego Jorku.

Mają naturalnie ułożone włosy, są właściwie bez makijażu. Tak wyglądała pierwsza okładka brytyjskiego „Vogue’a” lat 90. Nie mogła się bardziej różnić od tego, co wówczas proponowały inne prestiżowe magazyny. 

W połowie lat 80. Lindbergh w rozmowie z Alexandrem Libermanem, legendarnych dyrektorem amerykańskiego wydawnictwa Condé Nast (wydawca „Vogue’a”), próbował wyjaśnić, jak bardzo prezentowana w magazynach wizja przestylizowanych kobiet jest daleka od jego estetyki.

Kiedy Liberman poprosił go o zrealizowanie sesji zdjęciowej, która odpowiadałaby jego upodobaniom, fotograf zaplanował ją na plaży w Santa Monica w Los Angeles.

Na plan zaprosił debiutujące w branży modelki – Lindę Evangelistę, Karen Alexander, Christy Turlington, Estelle Lefébure, Tatjanę Patitz i Rachel Williams.

Zamiast wystylizować je w cekiny, błyszczącą satynę i odbijającą światło, bogatą biżuterię, Lindbergh poprosił, by miały na sobie jedynie męskie, oversize’owe koszule. Wystudiowane pozy zastąpił ujęciami uśmiechniętych dziewczyn. Bez retuszu, bez poprawek.

Peter Lindbergh w Nowym Jorku w 2016 roku. Fot: Stefan Rappo/CC BY-SA 4.0

Foto: sukces.rp.pl

Sesja Petera Lindbergha była zaprzeczeniem kanonów panujących w branży mody, więc została odrzucona przez Libermana i ówczesną redaktor naczelną amerykańskiego „Vogue’a„, Grace Mirabellę.

Sytuacja zmieniła się, gdy jej miejsce zajęła Anna Wintour. Kiedy znalazła odrzuconą przez poprzedniczkę sesję, zadzwoniła do Lindbergha, by ten przygotował jej pierwszą okładkę. Zdjęcia powstały na ulicach Nowego Jorku, reszta jest historią.

Cena sławy 

Słynna okładka brytyjskiego „Vogue’a” ze stycznia 1990 roku poruszyła nie tylko czytelników, ale i artystów. Gdy zobaczył ją George Michael, błyskawicznie zaprosił ten sam skład modelek do udziału w teledysku do piosenki „Freedom! ’90”.

To sprawiło, że Noami, Linda czy Cindy stały się jeszcze bardziej rozpoznawalne. Gdy w 1991 roku Evangelista czy Turlington chodziły przy dźwiękach piosenki George’a Michaela na wybiegu Gianniego Versace, były już międzynarodowymi gwiazdami. Christy Turlington podpisała kontrakt z marką kosmetyczną Maybelline, za 12 dni pracy dostała 800 tysięcy dolarów. 

Stąd brały się kolejne milionowe kontrakty. W 1995 roku Claudia Schiffer zarobiła 12 milionów dolarów. To więcej niż czołowe aktorki Hollywood tamtych czasów.