Jak czytać kartę win w restauracji? Ten poradnik podpowie

Teoretycznie restauracja jest miejscem, do którego idziemy wyłącznie dla przyjemności. A im restauracja lepsza, tym poziom tej przyjemności być większy. Teoretycznie. Jednak kiedy kelner lub sommelier wręcza klientom kartę win, wiele osób oblewa się zimnym potem. Jeżeli karta win jest krótka – pół biedy. Co w przypadku, kiedy zawiera ona kilkadziesiąt lub – o, zgrozo! – kilkaset pozycji? Francuskie, włoskie czy hiszpańskie nazwy najczęściej niewiele mówią, większość osób patrzy więc najpierw na cenę i na tej podstawie próbuje dobrać wino do posiłku.

Jak wybrać wino z karty w restauracji?

Przede wszystkim, dajmy sobie czas. Karta win jest skonstruowana tak, aby można było ją spokojnie przejrzeć. W międzyczasie można poprosić o aperitif lub po prostu – o jeszcze więcej czasu.

Oczywiście wybierając wino, zawsze można zapytać sommeliera o radę, pamiętajmy jednak, że ma on w głowie plan sprzedażowy i w pierwszej kolejności zazwyczaj zaproponuje droższe wina. Jak poradzić sobie samemu, mądrze wybrać i znaleźć kompromis między jakością a ceną?

Logika nakazuje, aby przeglądanie karty win zaczynać od pierwszej strony. Tymczasem w wielu kartach win najciekawsze pozycje znajdują się na końcu. Rzućmy na nie okiem w pierwszej kolejności. Może znajdziemy tam coś interesującego? To przydatny trik zwłaszcza w przypadku bardzo długich kart win.

Warto też wiedzieć, że wina z Nowego Świata znajdują się zazwyczaj w dalszej części karty. Jeżeli mamy ochotę na coś mniej oczywistego (i tańszego), omińmy europejskie klasyki, które często są najdroższe.

Na początek: bąbelki. Tylko jakie?

Sommelier lub kelner może nas czasem zapytać, czego napijemy się na początek, większość osób wybiera „bąbelki”. Wcale nie trzeba od razu zamawiać rocznikowego szampana. Wizyta w restauracji jest jednak dobrą okazją, aby spróbować tych win – w końcu nieczęsto je kupujemy. W tym i każdym innym przypadku dobrą strategią będzie odejście od słynnych klasyków i postawienie na niewielkich producentów z mniej okrzyczanych regionów. Ich z pewnością nie znajdziemy na pierwszych stronach karty.

Ciekawą „nową falą” szampańskich winiarzy są growers, czyli dosłownie rolnicy – niewielcy producenci szampana, którzy zarówno uprawiają winorośl, jak i tłoczą z niej wino. Bardziej budżetową alternatywą dla szampanów są francuskie crémanty, na przykład te z Doliny Loary. Warto o nie zapytać.

Jeżeli mamy ochotę na niezbyt skomplikowane, ale wciąż ciekawe czerwone wino, warto sięgnąć… Beaujolais! Nie chodzi jednak o proste i infantylne nouveau (które pojawi się dopiero jesienią), ale jedno z dziesięciu bożolańskich cru – na przykład Morgon, Fleurie czy Moulin-à-Vent. Zaoferują znacznie więcej niż nouveau, nadal plasując się na średniej półce cenowej.

Tańsze alternatywy klasycznych win

Na elegancki obiad czy kolację zawsze dobrą opcją będą burgundy. Świetne wina w niewygórowanych cenach znajdziemy w mniej prestiżowych apelacjach jak Mâconnais, Bouzeron, Hautes-Côtes, Marsannay czy Côte Chalonnaise.

Jeżeli mamy w sobie żyłkę odkrywcy, można zapytać o sycylijskie wina z Etny lub z apelacji Cerasuolo di Vittoria albo o soczystą garnachę z najmodniejszego teraz regionu Hiszpanii – Sierra de Gredos. Jeżeli chodzi o Toskanię, można bez żalu darować sobie bardzo drogie brunello di montalcino czy barolo. Zamiast tego pierwszego warto poprosić o rosso di montalcino, zaś prostsze w odbiorze dolcetto czy barbera z Piemontu mogą okazać się smaczniejsze niż potężne, taniczne barolo.

W Dolinie Loary znajdziemy całą masę uniwersalnych win, które świetnie sprawdzą się z wieloma potrawami: od lekkiego cabernet franc przez rześkie, skaliste chenin blanc, aż po oceanicznego, bardzo odświeżającego muscadeta.