Najsłynniejszy opuszczony dworzec uratowany przed ruiną. Jak wyglądają wnętrza?

Wydawało się, że dla Canfranc Estación nie ma ratunku. Zabytkowy budynek dworca w hiszpańskich Pirenejach przez wiele lat stał opuszczony, słabła też wiara, że ten niesamowity obiekt może odzyskać świetność.

Na szczęście udało się. Secesyjny obiekt stał się pięciogwiazdkowym hotelem, który już przyjmuje gości. Z pomocą funduszy unijnych władze Aragonii uratowały dworzec od popadnięcia w ruinę. Wnętrze olbrzymiego dworca, nazywanego „Titanikiem w Pirenejach” wypełniły pokoje hotelowe.   

Canfranc Estación: najsłynniejszy opuszczony dworzec kolejowy

Mierzy 240 metrów długości i mieści 104 pokoje, w jego luksusowych wnętrzach niegdyś znajdowały się bary, restauracje i salony, a także hotel, w którym za nocleg zapłacić trzeba było bajońskie sumy. Dziś odnowione i przywołujące ducha dawnego hotelu wnętrza ponownie goszczą turystów z całego świata.

Czytaj więcej

Architektura

To będzie most, jakiego Europa jeszcze nie widziała. Przetnie Porto jak brzytwa

Niebawem portugalskie Porto może zyskać kolejną oryginalną budowlę. Architekci ze znanego szwajcarskiego biura Herzog & de Meuron zaproponowali most o niezwykle futurystycznym kształcie.

Autorem projektu renowacji jest hiszpański architekt Fernando Ramirez de Dampierre. Zadbał o to, aby zachować historyczny charakter budynku, a zarazem zaadaptować w nim wszystkie nowoczesne rozwiązania godne pięciogwiazdkowego hotelu. Wiernie odtworzono oryginalne kolory fasady i okna.

Foto: Barceló Hotels & Resorts

Ze szczególną troską odtworzono wszystkie detale spektakularnego holu — serca stacji. Prowadzi on do recepcji znajdującej się w historycznym lobby. Tam i we wszystkich wnętrzach hotelu zastosowano szlachetne materiały i tekstylia przywołujące dawny wystrój, w których secesja miesza się z art déco. Nawet ubiór obsługi hotelowej nawiązuje do uniformów sprzed ponad stu lat.

Foto: Barceló Hotels & Resorts

Ciekawym dodatkiem — i pewnym novum w wystroju hotelu — są dekoracje nawiązujące do dziedzictwa kulturowego Aragonii. Obicia mebli i inne tekstylne elementy dekoracyjne zawierają wzory i kolory charakterystyczne dla tradycyjnych regionalnych ubiorów.

Foto: Barceló Hotels & Resorts

W hotelu znajdują się też trzy klimatyczne restauracje funkcjonujące według różnych koncepcji. W jednej z nich goście mogą skosztować legendarnego Śniadania Królewskiego, zaś dwie pozostałe zaadaptowano w dwóch wagonach. Za cały projekt gastronomiczny odpowiada para słynnych hiszpańskich szefów kuchni: Eduardo Salanova i Ana Acín.

Foto: Barceló Hotels & Resorts

Na pierwszym piętrze ulokowano z kolei luksusowe spa. Nie zabrakło w nich podgrzewanego basenu i strefy fitness, a także biblioteki, w której działa również cocktail bar.

Dworzec Canfranc: od zrujnowanego dworca do luksusowego hotelu

Międzynarodowy Dworzec Kolejowy Canfranc otwarto w 1928 roku. Była to największa stacja łącząca linie kolejowe między Francją a Hiszpanią, a także największy i z pewnością najbardziej imponujący dworzec w Europie. Od samego początku przepiękny secesyjny budynek budził zachwyt przyjezdnych.

Niestety, wojna domowa w Hiszpanii sprawiła, że stację zamknięto. W czasie II wojny światowej dworzec odegrał dość ponurą rolę. Dokumenty celne odnalezione w 2000 roku w opuszczonym wówczas budynku potwierdzają, że stacja kolejowa Canfranc była centrum haniebnej wymiany handlowej. Hiszpania tą trasą dostarczała III Rzeczy wolfram niezbędny do produkcji czołgów w zamian za nazistowskie złoto, a także kosztowności czy dzieła sztuki zrabowane europejskim Żydom. Jest też i szlachetna karta – przez stację w Canfranc Żydzi uciekali z okupowanej Francji. Tędy też przekazywano ruchowi oporu we Francji informacje o zamierzeniach Niemców.

Po wojnie ponownie otwarto dworzec, jednak 27 marca 1970 roku miał miejsce tragiczny wypadek lokomotowy, wskutek którego runął most Estanguet po francuskiej stronie Pirenejów – kluczowy dla linii kolejowej, przy której leży Canfranc. Mostu nie odbudowano, więc dalsze funkcjonowanie dworca Canfranc nie miało racji bytu.

Z czasem obiekt zaczął popadać w ruinę. Nadal odwiedzało go wiele osób: turyści, amatorscy i profesjonalni fotografowie, miłośnicy urbexu, a także — niestety — wandale. W końcu budynek trafił na hiszpańską listę chronionych dóbr kultury i zaczęła się wieloletnia walka o przywrócenie mu dawnego blasku.