Sukces

Jürgen Thorwald (zmarł w 2006 r.) należy do moich ulubionych autorów popularnonaukowych, od kiedy przeczytałem jego cykle z historii medycyny sądowej i śledczej „Stulecie detektywów" i „Godzina detektywów". Jest też autorem wstrząsającej książki „Wielka ucieczka" o zbrodniach sowieckich w Prusach. Z tej samej parafii historycznej pochodzi „Dawna medycyna". Wydawca planował encyklopedię historii medycyny, potem się z projektu wycofał, a Thorwald, nie chcąc zmarnować materiałów i włożonej pracy, opublikował książkę o wczesnych dokonaniach sztuki i wiedzy medycznej.

Sklepowa chce wiedzieć, czy domu jako nowożeniec nie chciałbym kupić – tutaj, w samym centrum wioski. Ma na sprzedaż. Trzy komnaty i piece są. Ja, że chętnie obejrzę i jaka cena w euro. Sklepowa, że w euro to nie umie podać, ale w dolarach to myślała o pięciu tysiącach.

Z powietrza dostrzegam, że nasza ewakuacja odbywa się w ostatniej chwili. Przypomina mi się finalna scena z filmu „Pluton". Śmierć sierżanta Eliasa. Kiedy przeciwnik był już wszędzie, nadchodził z różnych stron.

Kto ma już dosyć seriali dla młodych dorosłych o problemach milenialsów czy o bohaterach w pelerynach, ten wreszcie dostał serial skrojony pod dorosłego widza. Nie ze względu na przemoc czy goliznę, tylko ze względu na cierpliwość twórców i konsekwencję, z jaką snują przed nami historię o Bostonie z początku lat 90. Powoli, spokojnie, bez gwałtownych skoków czasowych, ordynarnych cliffhangerów czy zwrotów akcji spadających na widza deus ex machina.

Seriale medyczne mają niemal tyle samo lat co telewizja. Swój triumfalny pochód przez małe ekrany rozpoczęły w 1951 roku, kiedy to serca nielicznych wówczas widzów podbił przygotowany przez stację CBS „Szpital miejski". Wcześniej, jeszcze przed wojną, publiczność ekscytowała się kinowymi produkcjami opowiadającymi chociażby o doktorze Kildarze. Wszystkie te produkcje łączyło idealizowanie zawodu lekarza, promowanie regularnych badań kontrolnych, a także oswajanie publiczności ze śmiertelnymi bądź przewlekłymi chorobami.

Wydawałoby się, że rozliczenia po II wojnie światowej to sprawa prosta – są pokonani nazistowscy zbrodniarze i sądzący ich zwycięscy alianci. Nic bardziej mylnego. Książka cenionych historyków – Pawła Machcewicza i Andrzeja Paczkowskiego pokazuje, jak trudnym tematem są powojenne rozliczenia i jak bardzo polityka wkracza tam, gdzie decydować powinna jedynie Temida.

Aktor, reżyser i dyrektor teatru, ale także poczytny pisarz, wzięty felietonista i publicysta polityczny, a na dodatek działacz sportowy i obrońca praw zwierząt. We wszystkich swych wcieleniach pozostawił Zygmunt Nowakowski (właściwie Tempka) trwały ślad.

Reporterka Ewa Winnicka poleca w "Plusie Minusie".

Przygotowania do olimpijskich zmagań w Los Angeles odbywały się pod okiem komisarza wojskowego. Czujny wzrok pułkownika Feryńca padł między innymi na buty Jacka Wszoły.